Tappi i urodzinowe ciasto

Wikinga o imieniu Tappi mali czytelnicy poznali już dzięki dwóm poprzednim książeczkom: „Przygody Tappiego z Szepczącego Lasu” oraz „Podróże Tappiego po szumiących morzach”. Teraz mogą poznać kolejne historyjki z życia wikinga, jego nieodłącznego towarzysza renifera Chichotka oraz ich znajomych z lasu. Książka „Tappi i urodzinowe ciasto”, pierwszy tom cyklu „Tappi i przyjaciele” zawiera dziesięć nowych opowieści, każda z nich liczy od czterech do sześciu stron i może stanowić dobrą dziesięciominutową lekturę do przeczytania przed snem małemu przedszkolakowi. Nastrój historyjek jest pogodny, pojawiające się przed bohaterami trudności i przeszkody okazują się zawsze możliwe do rozwiązania lub pokonania, a wszystko kończy się oczywiście szczęśliwie. Ilustracje emanują pogodą ducha, są utrzymane przeważnie w ciepłych barwach, a przedstawieni na nich bohaterowie wywołują uśmiech na twarzy małego czytelnika.

Bohaterowie mają charakterystyczne, określające ich imiona: spotkamy tutaj renifera Chichotka, wiewiórkę Śmigaczkę, bobra Chrobotka, trolla Gburka, niedźwiedzia Brzuchacza czy kupca Pasibrzucha. Bywają mili i uczynni, ale także samolubni, złośliwi czy po prostu wystraszeni. Jednak dzięki rozmowom z innymi, wspólnemu działaniu i wzajemnej pomocy, wszystko okazuje się prostsze, możliwe do zmiany (na lepsze) a także powstają dobre relacje między zwierzętami i Tappimi. A wtedy można liczyć na ciekawe przygody, wspólne biesiady czy pomoc w trudnościach.

Tappi mimo groźnego wyglądu siłacza i brutala, jest osobą z poczuciem humoru, otwartą na innych i bardzo pomocną. Nie stroni od niebezpieczeństw ani groźnych wyzwań – rozmowa z olbrzymem, walka z groźną wiosenną powodzią czy wreszcie kontakt ze straszną, starą Wierzbą Zgrzydlichą ujawniają nie tylko jego odwagę i śmiałość w stawianiu czoła wyzwaniom, ale również umiejętność odrzucania stereotypów w kontakcie z innymi i nie sugerowania się pierwszym wrażeniem. Postawa ta stanowi dobry model zachowania dla małych odbiorców lektury.

W ostatniej opowieści pojawia się, częsty w literaturze dla dzieci, motyw nudy, który został tutaj utożsamiony (mylnie) ze smutkiem i żalem. Choć bowiem opowieść o sposobach na poradzenie sobie z nudą (spotkanie i wspólna zabawa z innymi) niesie pozytywne przesłanie o sile przyjaźni i konstruktywnej obecności innych ludzi, to ważne jest, aby mały człowiek odkrywający nie tylko różne emocje, ale i różne sytuacje życiowe, miał świadomość, że nuda jest czymś zwyczajnym, występującym często i potrzebnym. Nie zawsze bowiem jest święto, nie każdy dzień musi być wyjątkowy. Z drugiej strony utożsamianie nudy i smutku powoduje pewien chaos w systemie pojęciowym dzieci, co skutkuje kłopotami w nazwaniu własnych emocji czy odczuć. Warto o tym pamiętać i porozmawiać z dzieckiem po lekturze o pożytkach płynących z nudy w naszych zagonionych, pędzących i pełnych nadmiaru bodźców czasach.

Tak czy inaczej książeczka stanowi dobry sposób na przygotowanie do spokojnych, kolorowych snów, zaś jej zakończenie stanowić może również zachętę do dłuższej rozmowy z dzieckiem o różnorodności życia.

Jowita Marzec